Karin Wesselink

“Als dorpshoofd zorgt hij voor eenheid in het dorp, tussen alle families. Als er onderlinge ruzies zijn, dan bemiddelt hij. Hij is ook een soort rechter. Dit doet hij allemaal samen met de dorpsoudsten. Het dorpshoofd neemt nooit beslissingen in z’n eentje. De regering in onze hoofdstad werkt samen met alle dorpshoofden in het land, want die staan veel dichter bij de mensen in het dorp. Bijvoorbeeld: tijdens de eerste lockdown door corona zorgden de dorpshoofden ervoor dat iedereen van de regels wist. En als mensen die regels niet naleefden, dan kregen ze een boete van het dorpshoofd.”

“Nee, hij is onze leider. De baas is de Mankrado: een van de dorpsoudsten. Dat kan een man zijn, of een vrouw. De andere dorpsoudsten en de Mankrado bepalen samen wie het volgende dorpshoofd uit onze familie wordt. Want de opvolging gaat zoals bij koningen: alleen mensen uit onze familie kunnen dorpshoofd worden. In Ghana is ook democratie, maar dit is de manier waarop ons volk al eeuwenlang zorgt voor vrede in de dorpen.”

Word jij de volgende?

“Vroeger konden vrouwen geen dorpshoofd worden. Nu wel. Dus er is een kans. Mijn vader zou eigenlijk de volgende zijn, maar hij wil niet. Hij heeft gekozen om dominee te zijn en dat slokt al zijn tijd en aandacht al op. Ik heb een heleboel plannen voor ons dorp, mocht het zo ver komen dat ik dorpshoofd word. Ik wil in elk geval zorgen voor een speelplein voor de kinderen, betere wegen en beter internet.”

“Op het nieuws vertelden ze dat we beter niet met z’n allen in de trein konden stappen, om meer covid-besmettingen te voorkomen. Het is niet verboden, maar de regering raadt het af”, vertelt Usher. “In Shanghai zijn nu niet zoveel gevallen. En in de stad waar mijn opa’s en oma’s wonen, ook niet.” Toch vindt hij het niet overdreven van de overheid; je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen.  

Beloning

In sommige steden krijgen de burgers tegoedbonnen voor eten of uitstapjes dicht bij huis. Zo hoopt de regering dat de mensen inderdaad niet op reis zullen gaan. De inwoners van Shanghai krijgen dit niet en Usher had er ook nog niet van gehoord. Maar hij vindt het wel een goede beloning voor mensen die bijvoorbeeld in risicogebieden wonen waar het aantal besmettingen nu weer oploopt. “Maar dat is hier ruim 1500 kilometer vandaan.” China is natuurlijk een immens groot land.

Vorig jaar rond deze tijd pakte Usher inderdaad de trein voor een reis van zo’n dertien uur naar de provincie Hebei, met in z’n rugtas in elk geval een muts en handschoenen. “Bij m’n opa’s en oma’s is het altijd veel kouder. Vorig jaar lag er zelfs een beetje sneeuw.” Dat ze dit jaar niet gaan, heeft niet zoveel met covid te maken. Ze gaan eigenlijk altijd om het jaar. “Als ik tussendoor m’n grootouders mis, dan bel ik ze. En als ik de zelfgemaakte dumplings van oma weer eens wil eten, dan doet ze die op de post en komt een koerier ze brengen.”  

Risicogebied

Verder is zijn leven sinds covid niet zo heel erg veranderd. “Het enige is dat ik een mondkapje moet dragen als ik buiten ben. En als we een winkelcentrum in willen, dan moeten m’n ouders via een speciale app hun QR-code laten scannen. Als het groen wordt, mogen we naar binnen. Als het rood wordt, dan blijkt dat we in een risicogebied zijn geweest en moeten we weer naar huis. En ze meten onze temperatuur. Als je koorts hebt, mag je ook niet naar binnen.”  

Vakantie

Hoe gaat Usher dan nu z’n vakantie doorbrengen? “Ik ga lekker veel piano spelen en boksen. Mijn boksschool geeft een training van een week. Gezond eten en veel bewegen is ook meteen heel gezond voor je weerstand. Zo blijf je gezond.”  

Natuurlijk weet ze dat de akkers en visvijvers in haar dorp Gokana in de Nigerdelta vervuild zijn door olie. Die zwarte drek is overal. Maar ze wist niet dat haar opa in 2008 samen met een paar andere boeren en een milieuorganisatie een rechtszaak tegen Shell is begonnen omdat er dagenlang olie uit de pijpleidingen op hun vruchtbare grond lekte. Haar opa overleed toen Meebelibari nog een baby was, maar haar vader Eric nam het stokje over. Ook dat wist Meebelibari niet. Volwassenen in haar familie praten niet met hun kinderen over zulke serieuze zaken. 

Vorige week vrijdag was het dan zo ver: haar vader Eric reisde naar de havenstad Port Harcourt om de uitspraak van een rechter in Nederland te horen. Goed nieuws! Shell moet alle schade aan de boeren vergoeden. En dat niet alleen. "Shell moet vanaf nu hun pijpleidingen beter onderhouden. En als er weer iets kapotgaat, moeten ze het meteen repareren", vertelt ze. Haar vader legt verder uit dat de rechter ook heeft beslist dat er binnen een jaar een systeem moet worden geinstalleerd in de pijpleidingen waardoor een lek meteen wordt ontdekt. 

Opruimen

Binnenkort zal worden begonnen met het opruimen van de olie. Maar dat is een ingewikkelde en tijdrovende klus. Meebelibari vertelt: " Het zal minstens vijf jaar duren voordat de bodem schoon is en de schade aan het milieu is hersteld. Mijn vader vertelde dat er eerst deskundigen komen om te onderzoeken hoe vervuild het precies is en wat er moet gebeuren."

Zorgen

Haar vader vindt het de hoogste tijd dat Shell vanaf nu beter gaat zorgen voor de mensen in het gebied waar ze oliewinnen. “Onze kinderen zitten op de grond in klaslokalen, zonder bureaus, stoelen of een schoolbord. Shell is het aan ons verplicht om te zorgen voor bijvoorbeeld een betere school en wegen. Ze zijn immers te gast in ons leefgebied." Meebelibari denkt dat haar leven vanaf nu beter gaat worden. “Als de boeren straks weer wat kunnen verbouwen en er weer vis gevangen kan worden, dan verdient iedereen meer geld. En dan kan ik misschien wel naar de universiteit of misschien zelfs wel naar het buitenland.”

"Het gaat een beetje vanzelf. Mijn moeder spreekt Albanees en mijn vader Arabisch, hij komt uit Egypte. Maar ik spreek vooral Frans met hem. Ik kan ook Engels en natuurlijk Nederlands. Mijn moeder heeft mij Frans en Albanees geleerd. Mijn vader heeft ook wat Albanees geleerd, want hij wil grapjes kunnen maken met mijn moeder. Daar moeten we altijd heel hard om lachen. Mijn moeder kan ook Kroatisch en Russisch." 

"Via mijn ouders, maar ook door mijn vrienden uit Amerika, Engeland en Rusland. Die ken ik van de buurt en sommigen heb ik leren kennen via een game. Voor mij werkt het goed om een taal uit een boek te leren: gewoon woordjes stampen. Maar als je met iemand praat, dan leer je juist weer de uitspraak en de accenten. Ik zou wel beter Arabisch willen kunnen, maar dat is heel moeilijk en je moet eigenlijk naar de moskee om het te leren. Mijn vader leest wel soms voor in het Arabisch en zo leer ik het ook een beetje." 

Raak je nooit in de war?

"Nou, ik wil liever geen fouten maken. Maar mijn moeder zegt dat dat niet erg is. Ik denk weleens dat ik iets in het Frans zeg, maar dan is het Albanees. Of andersom." 

"In het Duits, Engels, Grieks of Tsakonika? Ik spreek al die talen en wil ook nog Spaans leren. Maar laat ik beginnen met vertellen dat ik in een kustplaatsje in de Peloponnesos woon. Dat is het grootste schiereiland van Griekenland. Vroeger was bijna iedereen hier herder. Dat heeft mijn oma weleens verteld. Ons dorp had weinig contact met mensen uit andere dorpen of grotere steden. Maar er is veel veranderd. Nu zijn er hotels en restaurants voor de toeristen en in de zomer hoor je hier veel Engels en Duits. Mijn moeder heeft een winkeltje met lokale producten, zoals schapen- en geitenkaas. Zij spreekt niet zo goed Engels, dus ik help haar soms met klanten uit het buitenland." 

Spreken de toeristen ook Grieks?

"Sommigen proberen het wel en zeggen 'hallo' en 'dankjewel'. Dat vind ik respectvol. Maar ze spreken geen Tsakonika. Ik noem dat zelf geen dialect, maar de taal van ons dorp en nog een stuk of tien dorpen in de buurt. Mijn buurman, meester Panos, zegt dat het de oudste taal van Europa is en misschien zelfs wel de oudste taal van de hele wereld. Hij woonde bijna vijftig jaar in het buitenland en toen hij terugkwam, merkte hij dat de jongeren en kinderen in Tyros geen Tsakonika meer leerden. Hij wilde niet dat de taal zou verdwijnen. Daarom begon hij ons drie jaar geleden les te geven." 

Waarom leerde jij geen Tsakonika?

"Misschien dat mijn ouders dachten dat het niet zo belangrijk was. Maar ik vind het leuk om te leren, want  het is onderdeel van onze cultuur. Meester Panos roept in de klas weleens dat Tsakonika belangrijker is dan Engels. Wij moeten dan een beetje lachen. Aan de ene kant heeft hij gelijk, want waar je ook heengaat je moet altijd onthouden waar je vandaan komt. Maar ik vind Engels ook belangrijk, vooral als je naar het buitenland wil. Ik wil graag naar Amerika om daar voor kinderarts te studeren. En ik vind het ook leuk om de teksten van mijn favoriete zangeres Billie Eilish te kunnen verstaan." 

"Tsakonika is geen geschreven taal, daarom leren we vooral liedjes en oefenen we op de uitspraak. Die is heel anders dan in het Grieks en best moeilijk. Vorig jaar kwam er een cameraploeg van de landelijke televisie om ons te filmen. We zongen toen een oud liedje in het Tsakonika, over een meisje dat haar moeder vraagt of ze haar niet wil laten trouwen met een jongen ver weg. Meester Panos heeft ons ook kerstliedjes in het Tsakonika geleerd. Thuis zingen we die nu, maar in de kerk zijn ze in het Grieks. Het zou heel leuk zijn om ze daar ook in het Tsakonika te zingen. Dat zou me extra trots maken. Ik ben al trots op mijn cultuur. Ik draag bijvoorbeeld op 25 maart altijd traditionele kleding. Dan vieren we de Griekse onafhankelijkheid na de oorlog met de Turken. Die kleren heb ik van oma gekregen die ze ook als kind droeg. Maar zij droeg het elke dag." 

En op school?

"Het zou geweldig zijn als we op school ook Tsakonika zouden leren, maar onze juf komt niet uit het dorp en ze spreekt het zelf niet. Zes van mijn twaalf klasgenoten leren het ook, dus als we willen dat de juf ons niet verstaat, dan praten we lekker Tsakonika." 

“Dat kan ik in de Nederlandse Gebarentaal doen of ik gebruik mijn stem. Als je nooit gebaren hebt geleerd, dan snap je me waarschijnlijk niet. Dus ik gebruik mijn stem. Dat doe ik met bijna alle horende mensen. Ik ben de enige dove in de familie, maar mijn ouders en mijn zus kunnen best goed gebaren. Alleen mijn jongste zusje gebruikt kapot weinig gebaren. Die moet ze nog leren. Maar als ik naar de tandarts of naar het ziekenhuis moet, dan gaat er ook een gebarentolk mee. Mijn moeder kan niet zo snel gebaren.”

Iedereen kent nu gebarentolk Irma...

“Ja, door de corona-persconferenties op tv. Eerder was er wel ondertiteling voor doven bij het nieuws, maar een gebarentolk is veel fijner. De Nederlandse Gebarentaal is sinds een paar maanden een officieel erkende taal. Vroeger was het verboden voor doven om gebaren te gebruiken. Dat deden ze toen soms stiekem. Gebarentaal is mijn taal en identiteit. Ik droom weleens dat iedereen als kind op school een paar gebaren leert. Dat zou heel handig zijn, helemaal nu iedereen overal mondkapjes draagt. Die maken het voor mij nog lastiger om te communiceren. Als ik iemands mond niet zie en ik zie iemands gezichtsuitdrukking niet, dan snap ik niet wat diegene zegt. Dan raak ik geïrriteerd.”

“Vaak vragen mensen hoe het voelt om doof te zijn. Ik weet het niet, ik ben het gewoon. Als ik met een vriendin aan het winkelen ben en we maken gebaren, dan kijkt iedereen naar ons. Dat is ook irritant. Soms heb ik het gevoel dat ik word buitengesloten, bijvoorbeeld thuis tijdens het eten. Dan vergeten ze weleens gebaren te maken en heb ik geen idee waar het over gaat. Als ik eerlijk ben, ben ik het liefst met andere dove mensen. Ik heb wel ook een paar horende vrienden. Ik heb ze een paar gebaren geleerd. Maar ook hen moet ik weleens vragen of ze langzamer en duidelijker willen praten. Dat durf ik alleen niet altijd en ook niet bij iedereen.”

Jij kunt best goed praten...

“Ja, ik ben wel doof, maar ik heb door heel hard te oefenen met logopedie op school en thuis best goed leren praten. Vooral bepaalde letters waren moeilijk, zoals de -s. Ik ga naar een speciale school met allemaal andere kinderen die doof of slechthorend zijn, of een taalontwikkelingsstoornis hebben. Die school is in Vught, ik ga altijd heen en weer met een taxibusje.”

Jij houdt heel erg van muziek, toch?

“Mensen zijn vaak verbaasd dat ik naar muziek luister. Ik heb zelfs een tijdje op gitaarles gezeten. Ik heb een cochleair implantaat: dat is een apparaatje in mijn hoofd en aan de buitenkant bij mijn oor. Het helpt me geluiden te horen. Die kan ik ook aansluiten op mijn smartphone en zo kan ik direct muziek luisteren, zonder dat iemand anders het hoort. M’n ouders kunnen dus nooit zeuren dat het geluid te hard staat. Handig!”

Net als elke middag staan haar moeder en oma al met haar broertje te wachten bij de internationale school van Alexandra. Ze zwaait naar haar vriendinnen Zoë uit de Filipijnen en Anjali uit Nieuw-Zeeland. Zelf is Alexandra in de Chinese stad Shanghai geboren. Ze gaat naar een internationale school omdat haar ouders willen dat ze goed Engels leert. Op school spreken de leerlingen namelijk alleen Engels met elkaar, behalve tijdens het dagelijkse lesuur Mandarijn. Dat is de officiële taal in China. Haar ouders zijn niet de enigen die hopen dat hun kind door Engelse les meer kans heeft op een goede baan later. In de stad vind je namelijk overal onderwijsinstituten voor bijles in onder andere Engels. Sommigen zijn duur en goed. Anderen minder prijzig, maar vaak ook minder van kwaliteit. “Met mijn moeder praat ik Mandarijn, maar ook weleens Engels. Met mijn vader praat ik alleen Engels. Hij is Chinees, maar geboren en opgegroeid in New York. Het gebeurt best vaak dat mensen op straat me vreemd aankijken of naar me staren als ik Engels met mijn ouders praat. Dat vind ik heel vervelend. Het geeft me het gevoel dat ik niet mezelf mag zijn.”

De havenstad Shanghai is met haar 24 miljoen inwoners de grootste van de wereld. In de stad wonen mensen met allemaal verschillende culturen en hun eigen talen en dialecten. Toch zijn mensen op straat er niet aan gewend dat ze een Chinees meisje van de leeftijd van Alexandra zó goed Engels horen praten. Eigenlijk is het dus een compliment, maar zo voelt het voor Alexandra helemaal niet. Ze is trouwens wel blij dat ze niet zoveel Mandarijn hoeft te lezen en schrijven. “Mandarijn is mega-moeilijk", legt Alexandra uit. Wat het extra lastig maakt, is dat de betekenis van een woord niet alleen door de klank wordt bepaald, maar ook door de toon of de melodie waarop die klank wordt uit gesproken. “En in het Mandarijn heb je geen letters, maar karakters. Elk karakter betekent iets anders.”

Dialect

In de stad klinkt ook vaak het dialect van Shanghai. “Ik spreek het nog niet, maar ik zou het wel willen leren. Ik ben hier geboren en als ik dat dialect zou kunnen spreken, zou ik het gevoel hebben dat ik er echt bij hoor.” Alexandra is niet de enige in haar familie die geen Shanghainees spreekt. Het gezin woont pas een jaar of tien in de metropool. Haar moeder komt uit de provincie Henan, zo’n 900 kilometer verderop. Alexandra’s moeder spreekt wel een ander dialect: dat van haar geboortestreek.
"Oma woont bij ons sinds ik geboren ben en vaak praten mama en oma in hun eigen dialect. Ik wil vaak weten waar het over gaat. Soms leggen ze het me dan uit, maar soms ook niet. Misschien hebben ze het dan wel over iets wat ik niet mag weten. Mijn moeder en oma vinden het in elk geval niet nodig om mij hun dialect te leren. Ik ga toch niet in de provincie Henan wonen. Als het aan mij ligt, blijf ik de rest van mijn leven in Shanghai.”
Na tien minuten wandelen zijn ze in hun appartement. Alexandra woont in een buitenwijk van de stad, zo’n uur met de auto vanuit het centrum. In haar buurt staan niet de karakteristieke wolkenkrabbers van een Chinese metropool, maar complexen van zo’n vier verdiepingen. Het gezin is hier speciaal gaan wonen voor de internationale school van Alexandra.

“Ik kijk elke avond het Jeugdjournaal en vaak ook nog het NOS Journaal met mijn ouders. Ik heb een abonnement op Kidsweek en ik volg op Instagram NOS stories en NU.nl. Ik vind het vooral leuk om korte filmpjes te kijken. Gemiddeld ben ik een uur per dag bezig met het nieuws.”

Doe je dat vooral online?

“Nou, ik lees ook wel eens papier. Maar het meeste toch online. Een krant lezen duurt vaak langer. Maar het is niet zo dat ik filmpjes automatisch beter onthoud. Een saai filmpje vergeet ik even snel als een saai krantenartikel.”

“Nieuws is vaak negatief, maar toch word ik er niet echt verdrietig van. Het maakt me eerder dankbaar. Dan realiseer ik me dat ik het best goed heb. Als je het nieuws zelf volgt, dan kun je een eigen mening vormen. Ik discussieer bijvoorbeeld best vaak met mijn ouders over dingen die gebeuren. Toen een van de rechters van het Amerikaans Hooggerechtshof, Ruth Bader Ginsburg, stierf hadden we het daar ook over. We waren een paar jaar geleden naar een film over haar gegaan, vandaar.”

Vertrouw je al het  nieuws dat je ziet?

“Online is er natuurlijk weleens nepnieuws, maar ik volg alleen accounts waar zo’n groen vinkje achter staat. Ik wil wel zeker weten dat het account betrouwbaar is. En soms overleg ik met mijn vrienden over iets dat ik heb gezien.”

“Als je weet wat er in de wereld gebeurt, kun je meevoelen met anderen. Zelf kijk ik graag het NOS Jeugdjournaal, ook al is het soms hartbrekend wat je ziet. Ik vind het goed dat journalisten soms kinderen aan het woord laten, maar dat mag van mij nog wel meer. Ik heb het zelf het liefst over het milieu. Dat vind ik een heel belangrijk onderwerp. Bijvoorbeeld over plasticsoep. En armoede, trouwens ook. Ik ben zelf naar een heel arm deel van Algerije geweest en daarna zag ik dat ze in Marokko veel rijker waren. In Algerije was het ook niet zo veilig. Het is goed om anderen daarover te vertellen.”

“Samen met een klasgenoot ben ik een online schoolkrant begonnen en we schrijven alleen over leuke dingen, bijvoorbeeld over een Britse wetenschapper die een oplossing heeft bedacht voor de plasticsoep. Ik vind dat we wel wat positiefs kunnen gebruiken in deze tijd waarin het nieuws vooral gaat over hoeveel coronadoden en -besmettingen er weer bij zijn gekomen. Soms vind ik het 'gewone’ nieuws wel irritant, dan heb ik het gevoel dat journalisten dingen overdrijven en er hun eigen emoties aan toevoegen. Ze zouden zich beter bij de feiten kunnen houden.
Ik volg het nieuws vooral online en soms kom je dan wel iets tegen waarvan je gezonde verstand zegt: dit klopt niet. Ik kwam op een site die vol stond met rare zinnen. Het leek wel verkeerd vertaald. Mijn vader leest elke ochtend een Nederlandse krant online en bij ons thuis liggen verder altijd nog wel wat andere kranten verspreid. Die leest mijn moeder een paar keer per week. Ik blader er wel eens door, maar ik lees vaak woorden die ik niet helemaal snap. Mijn oma was journalist, totdat ze romans ging schrijven. Dat doet ze nu nog steeds en ze is al vijfenzeventig!”

“Ik woon in een vluchtelingenkamp in Libanon. Ik denk veel na over kinderrechten en daar zou ik graag over willen interviewen en geïnterviewd worden. Kinderen van mijn leeftijd worden niet vaak aan het woord gelaten door de media. Alleen tijdens de oorlog in mijn land. Daarvoor en daarna niet. Ik heb vaak nepnieuws gezien. Eigenlijk ben ik erachter gekomen dat journalisten heel vaak leugens verspreiden en niet de waarheid brengen. In mijn land is geen persvrijheid. Alleen wat de regering wil, komt in het nieuws. Journalisten wordt verboden iets anders te zeggen en ze mogen alleen iets positiefs over de machthebbers zeggen.”

“Elke maandag koop ik de krant: Daily Nation. Die is in het Engels en ik lees ‘m voor aan mijn oma bij wie ik woon. Zij is niet naar school geweest en kan niet lezen of schrijven. Het liefst zou ik elke dag de krant kopen, maar dat is te duur. Oma en ik hebben weleens discussie, want zij gelooft soms nepnieuws. Ergens stond een keer dat Obama is verlaten door zijn vrouw. Ik leen dan van iemand een mobieltje en ga zoiets op internet controleren. Ik kijk dan op betrouwbare sites of het daar ook staat. In de krant lees ik het nieuws over Kenia, maar ook bijvoorbeeld over Black Lives Matter in Amerika, over het corona-virus in China en over voetbal in Nederland en dat er veel bloemen uit ons land naar Nederland worden geëxporteerd. Ik ben geïnteresseerd in alles. Het enige jammere is dat journalisten in mijn land alleen volwassenen interviewen en nooit kinderen. Ik vind dat zij weleens aan het woord mogen komen over kindhuwelijken."

“Als ik met mijn vader in de auto zit, luisteren we naar politieke debatten op de radio. Verder lees ik de krant en kijk ik tv. Zelf maak ik het liefst filmpjes. Ik heb een keer iemand geïnterviewd die tegen windmolens is. Vooraf had ik daar niet echt een mening over. Dat is belangrijk als journalist, want je moet niet je eigen ideeën in je vragen door laten klinken. En je moet openstaan voor wat de geïnterviewde vertelt. Ik vind dat journalisten een taak hebben om verhalen te vertellen die veel mensen nog niet kennen, bijvoorbeeld over gehandicapten. Mijn zusje kreeg zuurstoftekort tijdens haar geboorte en daarom zit ze in een rolstoel. Het is soms heel vervelend hoe mensen naar haar kijken. Ik denk dat dat komt omdat ze niet zoveel weten.
Journalisten zouden meer kinderen moeten interviewen, want die praten veel makkelijker en ze hebben meer fantasie. Ik wil graag journalist worden, maar ik zou nooit naar oorlogsgebied willen. Veel te gevaarlijk! Een vriend van mijn moeder doet dat. Maar ik zou wel naar andere landen willen, bijvoorbeeld naar Uganda om kinderen over armoede te interviewen. Mijn oma is in Uganda geboren, daarom denk ik daar als eerste aan. Spanje is ook leuk, maar daar ga ik liever vakantie vieren.”

“Bij mijn familie natuurlijk. En bij de kinderen die taekwondo doen en mijn schoolvrienden. In mijn klas is iedereen aardig tegen me. Kinderen in het azc lachen me wel eens uit als ik een Nederlands woord niet goed uitspreek. Maar op mijn school helpen de Nederlandse kinderen me gewoon.”

Heb je wel eens het gevoel dat je er niet bij hoort?

“Als kinderen vertellen over dingen die ik niet heb. Bijvoorbeeld een PlayStation, een mooie fiets of een eigen huis en een auto. In het azc zijn er groepjes kinderen die allemaal uit Syrië komen, of uit Eritrea. Omdat ik daar niet vandaan kom, mag ik dan niet meespelen. Ik ben geboren in Pakistan, maar ik woonde hiervoor in Saoedi-Arabië. Alleen spreek ik geen Arabisch. Daardoor had ik ook het gevoel dat ik er daar niet bij hoorde.”

Wat doe je als je wordt buitengesloten?

“Het heeft geen zin om daar ruzie over te maken. Ik loop gewoon weg. En ik denk aan de kinderen die wél aardig zijn en me het gevoel geven dat ik erbij hoor. Dat voelt fijn en veilig.”

YouTuber Quinsding maakte in samenwerking met War Child een documentaire over Mustafa die in première gaat tijdens Cinekid.