Karin Wesselink

“Ik kijk elke avond het Jeugdjournaal en vaak ook nog het NOS Journaal met mijn ouders. Ik heb een abonnement op Kidsweek en ik volg op Instagram NOS stories en NU.nl. Ik vind het vooral leuk om korte filmpjes te kijken. Gemiddeld ben ik een uur per dag bezig met het nieuws.”

Doe je dat vooral online?

“Nou, ik lees ook wel eens papier. Maar het meeste toch online. Een krant lezen duurt vaak langer. Maar het is niet zo dat ik filmpjes automatisch beter onthoud. Een saai filmpje vergeet ik even snel als een saai krantenartikel.”

“Nieuws is vaak negatief, maar toch word ik er niet echt verdrietig van. Het maakt me eerder dankbaar. Dan realiseer ik me dat ik het best goed heb. Als je het nieuws zelf volgt, dan kun je een eigen mening vormen. Ik discussieer bijvoorbeeld best vaak met mijn ouders over dingen die gebeuren. Toen een van de rechters van het Amerikaans Hooggerechtshof, Ruth Bader Ginsburg, stierf hadden we het daar ook over. We waren een paar jaar geleden naar een film over haar gegaan, vandaar.”

Vertrouw je al het  nieuws dat je ziet?

“Online is er natuurlijk weleens nepnieuws, maar ik volg alleen accounts waar zo’n groen vinkje achter staat. Ik wil wel zeker weten dat het account betrouwbaar is. En soms overleg ik met mijn vrienden over iets dat ik heb gezien.”

“Als je weet wat er in de wereld gebeurt, kun je meevoelen met anderen. Zelf kijk ik graag het NOS Jeugdjournaal, ook al is het soms hartbrekend wat je ziet. Ik vind het goed dat journalisten soms kinderen aan het woord laten, maar dat mag van mij nog wel meer. Ik heb het zelf het liefst over het milieu. Dat vind ik een heel belangrijk onderwerp. Bijvoorbeeld over plasticsoep. En armoede, trouwens ook. Ik ben zelf naar een heel arm deel van Algerije geweest en daarna zag ik dat ze in Marokko veel rijker waren. In Algerije was het ook niet zo veilig. Het is goed om anderen daarover te vertellen.”

“Samen met een klasgenoot ben ik een online schoolkrant begonnen en we schrijven alleen over leuke dingen, bijvoorbeeld over een Britse wetenschapper die een oplossing heeft bedacht voor de plasticsoep. Ik vind dat we wel wat positiefs kunnen gebruiken in deze tijd waarin het nieuws vooral gaat over hoeveel coronadoden en -besmettingen er weer bij zijn gekomen. Soms vind ik het 'gewone’ nieuws wel irritant, dan heb ik het gevoel dat journalisten dingen overdrijven en er hun eigen emoties aan toevoegen. Ze zouden zich beter bij de feiten kunnen houden.
Ik volg het nieuws vooral online en soms kom je dan wel iets tegen waarvan je gezonde verstand zegt: dit klopt niet. Ik kwam op een site die vol stond met rare zinnen. Het leek wel verkeerd vertaald. Mijn vader leest elke ochtend een Nederlandse krant online en bij ons thuis liggen verder altijd nog wel wat andere kranten verspreid. Die leest mijn moeder een paar keer per week. Ik blader er wel eens door, maar ik lees vaak woorden die ik niet helemaal snap. Mijn oma was journalist, totdat ze romans ging schrijven. Dat doet ze nu nog steeds en ze is al vijfenzeventig!”

“Ik woon in een vluchtelingenkamp in Libanon. Ik denk veel na over kinderrechten en daar zou ik graag over willen interviewen en geïnterviewd worden. Kinderen van mijn leeftijd worden niet vaak aan het woord gelaten door de media. Alleen tijdens de oorlog in mijn land. Daarvoor en daarna niet. Ik heb vaak nepnieuws gezien. Eigenlijk ben ik erachter gekomen dat journalisten heel vaak leugens verspreiden en niet de waarheid brengen. In mijn land is geen persvrijheid. Alleen wat de regering wil, komt in het nieuws. Journalisten wordt verboden iets anders te zeggen en ze mogen alleen iets positiefs over de machthebbers zeggen.”

“Elke maandag koop ik de krant: Daily Nation. Die is in het Engels en ik lees ‘m voor aan mijn oma bij wie ik woon. Zij is niet naar school geweest en kan niet lezen of schrijven. Het liefst zou ik elke dag de krant kopen, maar dat is te duur. Oma en ik hebben weleens discussie, want zij gelooft soms nepnieuws. Ergens stond een keer dat Obama is verlaten door zijn vrouw. Ik leen dan van iemand een mobieltje en ga zoiets op internet controleren. Ik kijk dan op betrouwbare sites of het daar ook staat. In de krant lees ik het nieuws over Kenia, maar ook bijvoorbeeld over Black Lives Matter in Amerika, over het corona-virus in China en over voetbal in Nederland en dat er veel bloemen uit ons land naar Nederland worden geëxporteerd. Ik ben geïnteresseerd in alles. Het enige jammere is dat journalisten in mijn land alleen volwassenen interviewen en nooit kinderen. Ik vind dat zij weleens aan het woord mogen komen over kindhuwelijken."

“Als ik met mijn vader in de auto zit, luisteren we naar politieke debatten op de radio. Verder lees ik de krant en kijk ik tv. Zelf maak ik het liefst filmpjes. Ik heb een keer iemand geïnterviewd die tegen windmolens is. Vooraf had ik daar niet echt een mening over. Dat is belangrijk als journalist, want je moet niet je eigen ideeën in je vragen door laten klinken. En je moet openstaan voor wat de geïnterviewde vertelt. Ik vind dat journalisten een taak hebben om verhalen te vertellen die veel mensen nog niet kennen, bijvoorbeeld over gehandicapten. Mijn zusje kreeg zuurstoftekort tijdens haar geboorte en daarom zit ze in een rolstoel. Het is soms heel vervelend hoe mensen naar haar kijken. Ik denk dat dat komt omdat ze niet zoveel weten.
Journalisten zouden meer kinderen moeten interviewen, want die praten veel makkelijker en ze hebben meer fantasie. Ik wil graag journalist worden, maar ik zou nooit naar oorlogsgebied willen. Veel te gevaarlijk! Een vriend van mijn moeder doet dat. Maar ik zou wel naar andere landen willen, bijvoorbeeld naar Uganda om kinderen over armoede te interviewen. Mijn oma is in Uganda geboren, daarom denk ik daar als eerste aan. Spanje is ook leuk, maar daar ga ik liever vakantie vieren.”

“Bij mijn familie natuurlijk. En bij de kinderen die taekwondo doen en mijn schoolvrienden. In mijn klas is iedereen aardig tegen me. Kinderen in het azc lachen me wel eens uit als ik een Nederlands woord niet goed uitspreek. Maar op mijn school helpen de Nederlandse kinderen me gewoon.”

Heb je wel eens het gevoel dat je er niet bij hoort?

“Als kinderen vertellen over dingen die ik niet heb. Bijvoorbeeld een PlayStation, een mooie fiets of een eigen huis en een auto. In het azc zijn er groepjes kinderen die allemaal uit Syrië komen, of uit Eritrea. Omdat ik daar niet vandaan kom, mag ik dan niet meespelen. Ik ben geboren in Pakistan, maar ik woonde hiervoor in Saoedi-Arabië. Alleen spreek ik geen Arabisch. Daardoor had ik ook het gevoel dat ik er daar niet bij hoorde.”

Wat doe je als je wordt buitengesloten?

“Het heeft geen zin om daar ruzie over te maken. Ik loop gewoon weg. En ik denk aan de kinderen die wél aardig zijn en me het gevoel geven dat ik erbij hoor. Dat voelt fijn en veilig.”

YouTuber Quinsding maakte in samenwerking met War Child een documentaire over Mustafa die in première gaat tijdens Cinekid.

“Veel beter! Maar dat betekent niet dat ik alles van vroeger ben vergeten. Ze zeggen weleens: schelden doet geen pijn. Maar ik ben gaan geloven wat ze tegen me zeiden. Het voelde alsof ze waar waren, al die negatieve dingen. Daardoor kon ik ook niet voor mezelf opkomen. Ik had geen zelfvertrouwen. Daar werk ik nu met een psycholoog aan. En als er nu iets gebeurt dat me aan vroeger doet denken, dan helpen mijn vriendinnen me.”

Hoe begon het pesten?

“Aan het eind van groep twee stierf mijn beste vriendin aan kanker. In groep drie ging het voor mijn gevoel mis. Anderen vonden me raar en ze maakten opmerkingen. Ik denk dat ze merkten dat ze me konden raken doordat ik verdrietig was over mijn vriendin. Toen vertelde ik over het pesten aan mijn ouders en zij besloten dat het beter was dat ik naar een andere school ging.”

En toen?

“Op die nieuwe school besloot ik coole kleren te gaan dragen, zoals buiktopjes. Ik hoopte dat ze me dan leuk zouden vinden. Maar juist het tegenovergestelde gebeurde. Achteraf snap ik dat wel: buiktopjes in groep drie is wel erg vroeg. Maar ik heb echt van alles geprobeerd zodat kinderen me leuk zouden gaan vinden. Ik deed bijvoorbeeld ook altijd wat iemand me vroeg. Als iemand zei dat ik z’n tas moest pakken, dan deed ik dat. Maar het leek wel alsof het niet de bedoeling was dat iemand me aardig zou vinden. Ze zeiden dat ik dik en lelijk was. En zelfs dat ik dood moest.”

“Ik kan niet kiezen wat het ergste was. Iets wat bijvoorbeeld veel indruk heeft gemaakt, is dat ik door oudere jongens onderweg naar huis van m’n fiets werd geduwd. Dat gebeurde niet elke dag, maar een paar keer per week. Wat ook heel naar was: klasgenoten voegden me toe aan whatsapp groepjes waarin ze dan dingen over mij zeiden die heel naar waren. Ik had dat misschien niet moeten lezen, maar dat deed ik toch. Ik wilde toch weten wat ze over me zeiden.”

Heb je hulp gekregen?

“Ik had één vriendin op school die zag dat het echt niet meer goed ging. Zij is naar mijn ouders gegaan om het te vertellen. Zij wisten nog van niets. Ik had het niet verteld omdat ik niet wilde dat zij zouden denken dat er iets met me aan de hand was. Ik wilde dat zij een goed beeld van me zouden hebben. Ik was niet boos op mijn vriendin, maar juist opgelucht. En ik denk dat het voor haar ook spannend was, want ze wist niet hoe ik hierop zou reageren. Mijn vader hoorde vlak daarna van een collega over een vakantiekamp waar allemaal kinderen komen die gepest worden. Daar ben ik toen naartoe gegaan. Het was zo fijn om met anderen te zijn die je precies begrijpen. Daar kreeg ik hoop dat het goed zou komen en dat kwam het ook op de middelbare school.”

Wat zijn je anti-pest tips?

“Het beste is echt om erover te praten. Want als meer mensen ervan af weten, dan worden de pesters bang voor gedoe. Dat hun ouders boos worden, bijvoorbeeld. En: als je vertelt wat er gebeurt, dan ga je zelf inzien dat er echt iets moet veranderen. Ik heb best lang gedacht dat ik het me inbeeldde. Dat ik het zelf erger maakte in m’n hoofd.”

Met dank aan Stichting De Ster

"De dag voordat we weg gingen, heb ik mijn bal aan mijn beste vriend gegeven. Ik vertelde hem toen pas dat we naar Nederland zouden gaan. Hij moest heel erg huilen. Gelukkig heeft mijn broer hem kunnen vinden op Facebook, dus nu hebben we weer contact. Ik mis hem, maar ik mis ook mijn konijn. En de geiten die ik mocht hoeden als ik vrij van school was. In mijn klas zaten we met zeventig kinderen. Dat is wel een verschil met hier."

Familie in Nederland 

"We vertrokken ’s nachts. Eerst moesten we een paar uur lopen, we staken de grens met Ethiopië over. Daar pakten we de bus naar de hoofdstad Addis Abeba en namen we het vliegtuig. Een van mijn zussen woonde al in Nederland. Een andere zus in Londen. In Eritrea wonen nog twee broers en één zus. Zij hebben allemaal al kinderen. Waarom we weggingen, hebben mijn ouders niet verteld. En ik heb het ook niet gevraagd."

Voetbalveld van zand 

"Het leukste Nederlandse woord vind ik “okidoki”. Dat klinkt zo grappig. Alle woorden met een g, zoals grappig, vind ik juist heel moeilijk om uit te spreken. Ik vind het heel leuk hier. Het leukste is misschien wel dat ik bij een echte voetbalclub zit. In Eritrea voetbalde ik ook, maar alleen met vrienden. We hadden middenin het dorp een voetbalveld van rood zand. Niet met gras. Ik ben de enige in mijn team die niet in Nederland is geboren. Tenminste: dat denk ik. Ik praat daar niet echt over. Als je nieuw bent in Nederland, ga dan zo snel mogelijk op een voetbalclub of dansles. Dan maak je snel vrienden. En met voetbal heb je ook niet echt woorden nodig. Later wil ik graag bij FC Barcelona voetballen. Dat is mijn droom."

Elk jaar op 20 juni is het Wereldvluchtelingendag om extra aandacht te vragen voor de situatie van vluchtelingen. Volgens cijfers van VluchtelingenWerk deden vorig jaar 22.533 asielzoekers voor het eerst een asielverzoek in Nederland. Lang niet alle vluchtelingen komen naar Europa. 85% van hen wordt opgevangen in een ontwikkelingsland.

"Er zijn veel criminelen waar ik woonde en er was veel geweld. Er vielen elke dag wel tien doden. Vaak ook in de buurt van ons huis. Jeugdbendes wilden mijn broer bij hun groep hebben. Hij moest dan wapens en drugs rondbrengen. Maar dat wilde hij niet. Ze dreigden toen ons hele gezin te vermoorden. Daarom zijn we gevlucht. We wilden naar Spanje, maar onze tussenstop was in Amsterdam. De politie liet ons niet verder reizen en we moesten in Nederland asiel aanvragen. In Nederland zijn we al een paar keer verhuisd, van het ene azc naar het andere. En we sliepen ook een keer een nacht in een hotel."

Nieuwe fiets

"Nu ik hier ben, vergeet ik snel Spaanse woordjes. Dat vind ik wel jammer. Ik heb alleen wat kleren en een speelgoedautootje mee kunnen nemen van huis. Mijn fiets kon natuurlijk niet mee. Maar ik heb hier gelukkig een nieuwe. Het plan is dat we een keer met het vliegtuig teruggaan om spullen op te halen. We willen dan ook opa en oma mee naar Nederland nemen. Die wonen nog daar en ik mis ze heel erg. Mijn vader moet vaak huilen als hij met ze belt."

Naar zee

"Mijn opa heeft sinds kort een puppy. Die is echt heel grappig en lief. Nu wil ik ook een hond, maar mijn moeder zegt dat dat niet kan. Ik praatte graag met mijn opa over auto’s. Hij had een kleine vrachtwagen en daar reden we soms mee naar het strand. In Nederland ben ik nog niet naar de zee gegaan. Ik zou wel graag willen. Ik kan alleen niet zo goed zwemmen. Dat wilde ik van opa leren. Later wil ik graag dierenarts worden en een Porsche kopen. Dat is mijn lievelingsauto."

Elk jaar op 20 juni is het Wereldvluchtelingendag om extra aandacht te vragen voor de situatie van vluchtelingen. Volgens cijfers van VluchtelingenWerk deden vorig jaar 22.533 asielzoekers voor het eerst een asielverzoek in Nederland. Lang niet alle vluchtelingen komen naar Europa. 85% van hen wordt opgevangen in een ontwikkelingsland. 

"Hier draag ik geen hoofddoek. In Iran is dat verplicht. Als het daar dan warm is, dan blijven alle meisjes en vrouwen thuis of op het balkon. Daar mag je je hoofddoek afdoen. Anders ga je echt halfdood door de hitte. Wij zijn geen moslim, maar christen. We gaan normaal naar de kerk vlak naast onze school. Maar door corona volgt mijn moeder nu de dienst op haar telefoon. Het was te gevaarlijk voor ons in Iran door de politieke situatie. De rest van onze familie is nog daar. Mijn moeder heeft acht zussen en die hebben allemaal veel kinderen. Ik maak me wel zorgen om hen, want ook voor hen is het niet veilig daar."

Schonere lucht

"Toen ik een jaar geleden naar Nederland kwam met het vliegtuig, wist ik niets over dit land. En ik kon alleen wat Engels, maar geen woord Nederlands. Ik heb niet veel spullen mee kunnen nemen, alleen wat kleding en knuffels. Nu kan ik al best goed Nederlands, maar mijn moeder vindt het een heel moeilijke taal. Zij heeft heel hoge stapels papieren van haar lessen Nederlands. Ik vind het hier heel mooi en de lucht is hier schoner dan in Iran. In de steden daar zijn veel uitlaatgassen. En ik vind de fietspaden hier heel leuk. Die zijn er niet in Iran. Alleen het eten, zoals pasta en rijst, vind ik niet zo lekker. Sushi en tomatensoep wel. Ik vind het wel grappig dat je hier ook kebab kunt eten, net als in Iran. Alleen krijg je daar veel kleinere stukjes vlees voor veel meer geld. Het eten is daar heel erg duur."

Niet bang zijn

"Later wil ik cardioloog worden. Het liefst in Iran, want daar hebben veel mensen hartproblemen. Als dat niet lukt, dan wil ik de hele wereld gaan rondreizen. Ik heb één tip voor andere kinderen die nieuw in Nederland zijn. Als je nog geen woorden Nederlands kunt: niet bang zijn. Gewoon proberen en anders met handen en voeten praten. Zo heb ik het ook het snelst geleerd."

Elk jaar op 20 juni is het Wereldvluchtelingendag om extra aandacht te vragen voor de situatie van vluchtelingen. Volgens cijfers van VluchtelingenWerk deden vorig jaar 22.533 asielzoekers voor het eerst een asielverzoek in Nederland. Lang niet alle vluchtelingen komen naar Europa. 85% van hen wordt opgevangen in een ontwikkelingsland.

Elke ochtend om zeven uur gaat de wekker van Morris en wordt Merlijn ook wakker. De twee broers slapen bij elkaar op één kamer, niet vanwege ruimtegebrek maar voor de gezelligheid. Merlijn: “Tot in de zomervakantie, want dan krijg ik een eigen kamer. Ik ga dan naar de middelbare en wil ondertussen wel wat meer privacy.” Ze ontbijten altijd samen met hun vader én de telefoons. Morris: “Alleen als we ‘s avonds met z’n allen eten, moeten ze weg.” Wie die regel bedacht heeft, weten ze niet. Maar ze weten wel wie de baas is in huis: papa. “Hij staat altijd voor ons klaar en doet eigenlijk alles in huis: de was, de boodschappen en hij smeert ons brood. En hij heeft ook nog een gewone baan.”

Verboden gebied

Van dit ochtendritueel zul je nooit iets zien in de video’s of foto’s op sociale media. Want de slaapkamer is verboden gebied voor camera’s, net als de badkamer en de wc. En trouwens: hun vader Eduard weigert een bestaan in de online wereld. Hij wil absoluut niet in beeld, zelfs niet onherkenbaar. Moeder Esther zit heel anders in elkaar: zij publiceert elke vrijdag een vlog op YouTube over iets uit haar dagelijks leven. Hierin zijn Merlijn en Morris eigenlijk altijd te zien. Deze video’s gaan over hele gewone dingen, zoals een nieuwe school uitzoeken of hoe ze een vakantiedag doorbrengen. Meestal filmt ze per dag zo’n vijf minuten. Zelf zetten de broers eens per week een foto op hun gezamenlijke Instagram (40.000 volgers). Die foto maakt hun moeder en zij beheert ook hun account. En dan figureren ze ook nog regelmatig in de video’s en posts van hun oudere zus Yasmine van twintig (10.000 volgers) en de broers Enzo en Jeremy (21 en 23) Frieser. Hun oudste broer Jeremy(bijna 700.000 abonnees) verdient zoveel geld als youtuber dat hij geen andere baan hoeft te nemen. Sinds kort heeft Merlijn ook een eigen YouTube kanaal met game-video’s. “Dat wilde ik al heel lang, ik ben er zo mee opgegroeid door m’n broers en zus dat het voor mij heel normaal is.”

Morris: “Ik vind ons gezin wel bijzonder. Niet alleen omdat we zoveel op YouTube en Insta zijn, maar ook omdat we een groot gezin zijn. Onze zus en wij hebben dezelfde moeder. En onze broers en wij hebben dezelfde vader.” De twee oudste broers wonen niet meer thuis, maar elke vrijdag eten ze met z’n allen friet. En in de zomer gaan ze vaak barbecueën. Tijdens een van die tuindiners kwam hun jongste gezinslid aangevlogen: Charlie de dwergpapegaai. Die hebben ze toen maar gehouden en zelfs een eigen Instagram-account gegeven. Ze zijn een hecht gezin en weten bijna alles van elkaar. Merlijn: “Eigenlijk zeg je tegen je broer veel meer dan tegen je vrienden. Bijvoorbeeld als je verkering hebt. Morris zou me daar nooit mee plagen."

Vlogs

Aan de andere kant is hun gezin ook heel gewoon. Tenminste, dat vindt Merlijn. “Daarom kijken ook zoveel mensen naar de vlogs van mijn moeder. Het is heel herkenbaar. Hoe het bij ons gaat, gaat het bij hen thuis ook.” In een van de video’s zegt hun moeder dat de twee broers de vaatwasser niet hebben uitgeruimd. Is het niet vervelend dat iedereen dat nu weet? Merlijn en Morris vinden van niet. “Onze moeder overlegt dat soort dingen ook altijd met ons.” Bovendien: het typeert haar. “Zij ergert zich bijvoorbeeld vaker aan rommel in huis. Maar papa is weer strenger.” Hun vader legt uit dat dit komt door zijn Indische roots en dat zijn vader vroeger nóg strenger was. Een voorbeeld is dat de jongens vorig jaar niet zomaar ineens een zakmes kregen terwijl de ouders van klasgenoten hier makkelijker in waren. Morris: “Maar we klagen niet. Veel dingen zijn wel logisch.”

Er zijn wel meer huisregels, maar... “Daar houden we ons niet aan”, lacht Merlijn. Die regels gaan bijvoorbeeld over schermtijd, maar niemand wordt gestraft als de limiet wordt overschreden. Eigenlijk worden ze best verwend, vooral door hun moeder. “Als we vroeger een pakje pokémon-kaarten wilden, dan hoefden we dat alleen maar te vragen en kregen we het. Hetzelfde geldt voor nieuwe kleren.” Het lijkt misschien alsof alles in dit gezin draait om vloggen en views. Maar dat is maar één onderdeel. De twee broers doen namelijk veel meer aan sport dan aan sociale media: boksen, krav maga, brazilian jiu jitsu, voetbal, hockey en cross fit. En wat ze het liefst met elkaar te doen? ‘s Avonds lekker op de bank hangen en een serie kijken: First Dates of Hoogvliegers. En het allerleukste dat ze als gezin hebben meegemaakt? Dat was toch wel de vakantie naar Amerika. Morris: “Toen waren we een lange tijd met z’n allen samen.”

Aan de wand hangt een klimrek, uit het metershoge plafond komen ringen, er staat een paard in de gang en op de grond ligt een lange turn mat uitgerold. Gwen woont in een tot woning verbouwde turnhal in een klein Fries dorp: een echt speelparadijs. Achter de eettafel is een deur naar de knutselkamer met een podium en daaronder lades vol bordspelletjes. “In die knutselkamer kom ik niet zo veel, die is meer voor de jongere kinderen.” Maar voor een potje Trionidos, Halli Galli, Party & Co en Rummikub legt ze graag haar leesboek aan de kant.

Voor mezelf

“In dit gezin is er altijd wel iemand die iets met je wil doen. We bakken ook vaak taart of cup-cakes. En op donderdag heb ik mem voor mezelf: dan kijken we samen een serie." Dan stormt Julie (18) naar binnen, vol verhalen over haar stage in een bejaardenhuis. Buiten in de tuin gillen Doutzen (10) en Brecht (6) op de trampoline, Tirza (9) wordt opgehaald door een vriendinnetje om naar dansles te gaan en Elsa (3) hangt jengelend aan de benen van mem die ondertussen voorbereidingen treft voor het avondeten.

Het is nooit stil in dit huis, vertelt Gwen. En daar moest ze aan het begin best wel even aan wennen, want het was een groot contrast met haar vorige pleeggezin. “Mijn ouders zijn vlak na mijn geboorte gescheiden, maar ik ging elke zondag naar mijn vader op bezoek. Toen ik zes was, was het beter voor mij dat ik bij een van mijn vaste oppassen ging wonen. Mijn oudere broer en zus woonden toen al bij hun eigen vader." De beslissing dat Gwen niet meer bij haar moeder kon blijven, werd natuurlijk niet zomaar genomen. Dit gebeurt alleen als ouders hele grote problemen hebben, met bijvoorbeeld drugs of alcohol of als ze psychisch ziek zijn. De vader van Gwen zat toen al in de gevangenis en kon ook niet voor haar zorgen.

Pleegzorg

"Eerst was het wel leuk bij de oppas, er waren ook nog andere kinderen en we woonden in de buurt van mijn moeder dus ik kon vaak op bezoek. Maar toen we verhuisden naar Zandvoort aan Zee, was ik het enige kind en mijn moeder was ver weg. Na een tijdje zei ik dat ik het niet meer zo leuk daar vond en ging pleegzorg een ander gezin voor me zoeken. Vier jaar geleden kwam ik bij mem en heit. Maar toen sprak ik nog geen Fries, dus ik noemde ze Henny en Pieter. Eigenlijk heb ik nu twee gezinnen, want ik ga om het weekend naar mijn moeder.” Julie is ook een pleegdochter. Zij woonde eerst alleen in de vakanties in Friesland, maar nu blijft ze voor altijd. Ook peuter Elsa is een pleegdochter. Zij is er nog maar net en niemand weet nog hoelang ze zal blijven.

Er is veel overleg tussen mem en mama, over schoolzaken en bijvoorbeeld als Gwen een nieuwe bril nodig heeft. En op zondagochtend tijdens het schaatsseizoen gaan ze altijd met z’n allen naar de ijsbaan. “Mensen willen graag weten hoe het is om in een pleeggezin te wonen, maar ik ben het gewoon gewend. Voor mij is het normaal.” Net als dat het voor haar normaal is dat haar vader in de gevangenis zit. “Hij belt me een keer per maand op dinsdagavond en een keer per maand op dinsdagavond gaan we skypen. En ik ga met mijn opa en oma ongeveer elke maand op bezoek.” Gwen voelt zich gelukkig in dit gezin. “Ik hoor er wel echt bij. Mijn andere zusjes dachten zelfs tot een jaar geleden dat ik ook uit de buik van mem kom. Alleen, heel soms, denk ik wel eens dat Julie en ik meer klusjes moeten doen dan de anderen omdat wij pleegkinderen zijn. Maar eigenlijk weet ik wel dat dit komt omdat wij ouder zijn."

Knuffelen

Een paar dorpen verderop woont de moeder van Gwen. “Mem brengt me om de week op vrijdagavond naar m’n moeder, met de auto. Als ik bij haar aankom, ga ik eerst met m’n hondjes Gucci en Foofur knuffelen en een rondje met ze lopen. Het is altijd heel fijn om weer bij m'n moeder te zijn, we kunnen altijd over van alles praten. We houden bijvoorbeeld allebei heel erg van lezen en vinden dezelfde soort boeken leuk. Die van Carry Slee, bijvoorbeeld. En we hebben dezelfde humor. Alleen onze kledingsmaak is wel echt anders. Zij houdt van printjes, ik niet. We gaan ook vaak even bij mijn zus op bezoek en even ergens wat drinken of de stad in.”

In Nederland wonen zo’n 18.000 kinderen onder de achttien jaar (tijdelijk) niet bij hun ouders omdat er thuis te veel problemen zijn. Als er iets aan de hand is, dan proberen hulpverleners eerst samen met het gezin oplossingen te vinden. Maar als dat niet lukt, dan kan een kind bij een pleeggezin gaan wonen. Vaak is dat een familielid of een andere bekende. Maar als die er niet is, dan worden er andere mensen gezocht. Het doel van pleegzorg, is dat de kinderen weer bij hun ouder(s) gaan wonen, behalve natuurlijk als dat niet gaat. Dit is het grote verschil met adoptie. Adoptie is voor altijd en een adoptiekind krijgt bijvoorbeeld ook de achternaam van de adoptieouders.