"Al meteen toen de oorlog begon, vlogen er veel militaire vliegtuigen boven Charkov. Ook kwamen de schoten en explosies steeds dichterbij. Daarom besloten mijn ouders op de negende dag te vluchten naar een veiliger plek. Vrijwilligers hielpen ons. Mijn opa en oma zijn achtergebleven. Ze zijn ziek en oud en wilden niet mee. Gelukkig bellen we vaak. Ik nam alleen mijn Lego en PlayStation mee, de hond en kat moesten achterblijven. Daar ben ik heel verdrietig over. De reis naar Dnipro was heel spannend. In het busje werd alleen af en toe gefluisterd. Onderweg zag ik veel militaire voertuigen en mensen op de vlucht. Ook klonken er explosies. Gelukkig zijn we goed aangekomen. De stad voelt als een veilig fort. In het centrum zag ik soldaten met machinegeweren. Dat geeft me het gevoel dat ik ben beschermd tegen de vijand. Het is hier rustiger, waardoor ik minder stress heb. In dit soort panieksituaties moet je je hoofd koel houden."

"Samen met mijn vader woon ik in het centrum van Kiev. Hij is aikidotrainer, maar helpt nu de stad verdedigen. Daarom logeer ik bij vrienden in een veiligere buitenwijk. Elke avond voor het slapengaan bel ik met hem. De eerste paar dagen van de oorlog, verstopte ik me in de badkamer. Dat was de veiligste plek van de flat. Dat doe ik niet meer. We gaan zelfs niet meer naar de schuilkelder. Eigenlijk was ons beloofd dat we online les zouden krijgen, maar veel leraren zijn gevlucht. Dus ik kijk tekenfilms op tv, of YouTube- en TikTok-filmpjes. Ook chat ik met vrienden en klasgenoten. We hebben het goed hier. Er is elektriciteit, water en de koelkast zit vol eten. Supermarkten zijn nog open, voor de rest is alles dicht. Maar ik wil liever niet naar buiten."