Alisa (helemaal rechts op de foto bovenaan dit stuk) komt uit Smila, een klein dorpje in het midden van Oekraïne. Twee maanden geleden vluchtte ze, samen met haar broers en moeder, het land uit. "Mijn vader bleef thuis. Hij wilde vechten voor het leger, zodat wij in een vreedzaam land kunnen opgroeien." Na drie dagen reizen kwamen ze aan in Nederland. "Eerst leek het net vakantie", vertelt Alisa. "Behalve dat mijn moeder erg nerveus was."

Friese familie

Alisa en haar broers kregen onderdak bij een Friese familie. "Ik vond ze heel leuk. Maar toch voelde het niet als thuis. Mijn vrienden waren er niet. Wel kon ik 's ochtends mijn Oekraïense lessen volgen, via internet. 's Middags keek ik meestal filmpjes op de telefoon."

Huilen

Alisa miste eigenlijk alles van thuis. "Er waren geen vrienden met wie ik kon gaan wandelen. Ik kan geen Nederlands, dus daardoor kon ik moeilijk contact maken met Nederlandse meisjes." De beslissing om echt terug te gaan, was voor Alisa makkelijk gemaakt. "Toen mijn moeder het aan mij en mijn broers vroeg, zeiden we allemaal meteen ja." En dus pakten ze hun spullen en namen ze afscheid van hun gastgezin. "De reis naar huis was zwaar en lang. Toen we aankwamen en mijn vader weer zagen, moesten mijn moeder en ik allebei huilen."

Opa en oma

Alisa's woonplaats is niet getroffen door de oorlog. "Eigenlijk gaat het gewone leven hier door. Mensen zijn aan het werk en maken er het beste van om Oekraïne levend te houden." Ondanks dat de oorlog niet voorbij is, is Alisa blij om terug te zijn. "Ik zie hier vrienden als er geen luchtalarm is. Ik kan mijn opa en oma bezoeken. Hier ben ik gewend. Dit is mijn thuis, mijn land."