In drie tellen zitten de beschermende handschoenen vast met klittenband en worden de boksballen in de vorm van een aubergine en een taco flink onder handen genomen. Tenminste: door de jongens. “Ik zat op boksen”, vertelt Mike tussen twee stoten door. “Maar m’n ouders vonden dat ik er te veel blauwe plekken door kreeg. Nu zit ik op hiphop dansen en paardrijden.” Alleen Joy aarzelt een beetje: “Ik denk niet dat ik dit kan.”

Spierballen

Is dat spierballenvertoon en die voorzichtigheid nou typisch jongens- en typisch meisjesgedrag? Zo’n vraag beantwoorden is nog niet zo simpel. Ook niet voor dit drietal, ook al zijn ze hier al hun hele leven mee bezig. In de paspoorten van Senna en Mike staat namelijk ‘meisje’ en in dat van Joy ‘jongen’. Maar dat klopt niet. “Ik zeg niet eens dat ik me een jongen voel, ik bén een jongen”, legt Senna uit. Zij passen niet in de hokjes ‘jongen’ en ‘meisje’ die de samenleving heeft bedacht. Iedereen heeft ideeën over wat ‘normaal’ is voor jongens en meisjes. De meesten voelen zich daar prettig bij en hun gedrag past bij wat anderen doen en verwachten. Voor zo’n 4% van de mensen in Nederland is dat niet zo. Zij zijn transgender en voelen zich anders dan hun biologische geslacht. Maar dat betekent niet dat zij allemaal een andere naam nemen, medicijnen gaan slikken of operaties willen ondergaan om te veranderen.

Senna, Mike en Joy zijn bij een tentoonstelling in het Amsterdamse Tropenmuseum over wat mannelijk en wat vrouwelijk is. Niet alleen wat betreft gedrag, maar ook bijvoorbeeld qua uiterlijk. Dat verschilt namelijk nogal per cultuur en welk jaar het is. Zo hadden de Franse koningen in de 17e eeuw lange pruiken en is roze in het Westen pas sinds de jaren ‘50 een zogenaamde meisjeskleur.
In de expositie gaat het over ideeën. Bijvoorbeeld: wie hoort met welk speelgoed te spelen? Er staan allerlei speeltjes en die mogen zij in een volgorde zetten: van ‘voor jongens’ naar ‘voor meisjes'. De dino is simpel, vindt Mike. “Die is voor jongens! Daar speelde ik vroeger veel mee. En dino’s zijn nog steeds mijn lievelingsdieren.” Joy fronst haar wenkbrauwen. “Vroeger zat ik ook in een dino-fase. Zo noemen mijn ouders dat. En ik ben toch echt een meisje.” Senna vindt dat dit met opvoeding te maken heeft. “Vaak geven ouders hun dochters typisch meisjesspeelgoed. Ik heb een keer een Barbie gekregen, maar ik knipte haar haren kort en speelde er nooit mee.”

Eigenlijk vinden ze dat iedereen zelf moet weten waar-ie mee wil spelen en ze besluiten samen om niet te kiezen welk speelgoed voor wie is. “Als het gaat om kleding, vind ik dat iedereen ook gewoon moet dragen wat-ie zelf fijn vindt”, zegt Mike. Senna droeg vroeger wel rokjes en jurkjes omdat zijn ouders die voor hem kochten. “Ik voelde me er niet prettig in en trok ze alleen aan omdat ik er graag bij wilde horen.”

In een hoekje van de tentoonstellingsruimte hangen wc-deuren van stof met pictogrammen erop: een smiley, een wc-rol of een pot. Joy vindt die met de tekst ‘gewoon een wc’ de beste. Dan trekt ze de enige echte deur open en ontdekt daarachter het genderneutrale toilet van het gebouw: voor wie maar hoge nood heeft. Ze gaat helemaal stralen. “Wat zou het fijn zijn als die overal zouden zijn. Dan hoeft niemand te kiezen.”

Wc-wissel

Voor kinderen zoals zij komt er altijd een moment dat ze officieel gaan wisselen van wc. Mike wilde eigenlijk altijd al liever naar de jongens wc, ook al was die vaak een stuk viezer. “Maar daar werd ik wel mee gepest.” Bij Senna ging op school wel meer lastig. “In groep drie heb ik al verteld dat ik een jongen ben, maar de juf wilde toen niet mijn nieuwe naam op de taart op het digibord zetten toen ik jarig was. En ik mocht me pas vanaf groep zeven omkleden bij de jongens.”

Irritante vragen

Ze zijn het met elkaar eens: het is wel eens moeilijk om transgender te zijn en ze krijgen vaak irritante vragen. Die gaan meestal over wat er tussen hun benen zit en op wie ze verliefd worden. Mike: “Maar gelukkig wonen we in Nederland en hier mag je gewoon jezelf zijn.”