“We werken met een soort klei van koeienpoep, as en water en smeren dit op een houten plankje, en soms ook op muren of potten. Met onze vingers boetseren we er strakke, geometrische vormen in zoals spiralen, cirkels en lijnen. Als het droog is verven we de vlakken zwart, wit, rood, grijs of lichtgeel.”

“Al heel lang! Volgens oude verhalen werd Imigongo voor het eerst gemaakt in de 18e eeuw, door prins Kakira, de zoon van een koning hier in de buurt. Hij deed het om het huis van zijn vader op te vrolijken en wilde het daarmee mooier maken dan de huizen van andere koningen.”

Wat vind je ervan dat er poep wordt gebruikt?

“Helemaal niet gek! Wij zijn trots op onze koeien. Ze geven ons melk, vlees en status. We gebruiken ook koeienpoep om vloeren in huizen te maken, en als mest op de akkers en in tuinen. Imigongo stinkt ook helemaal niet! Dat komt doordat we er ook as doorheen mengen.”

“Ja, vooral het inkleuren met verf. De kleuren maken het kunstwerk mooi, daarom moet je je heel goed concentreren en zeker zijn dat de juiste kleuren op de juiste plek komen. Mijn vader is hier heel goed in, en ik help hem vaak als ik uit school kom. Als ik later groot ben, wil ik mijn eigen Imigongo kunstwerken maken.”

Wie koopt Imigongo?

"De kunst is te koop in souvenirwinkels in Kigali, onze mooie hoofdstad. Vooral toeristen betalen er veel geld voor, en daardoor kunnen in ons dorp meer kinderen naar school. Wij hebben zelf geen Imigongo thuis. Als ik later genoeg verdien met kunst maken, wil ik op reis naar Amerika, en dan koop ik kleding als souvenir!”

VROEGER WAS IMIGONGO heel populair, maar na de Rwandese burgeroorlog in 1994 was deze kunstvorm bijna helemaal verdwenen. Sinds een paar jaar wordt het weer gemaakt in het oosten van het land. Vaak door vrouwen die hun echtgenoten zijn verloren tijdens de oorlog. Organisaties helpen hen de kunst naar de hoofdstad te brengen en daar te verkopen.