Vijf dagen zat Shanti met haar broertje en ouders op het dak van haar huis. Ze hoopten dat het water vanzelf zou zakken. Maar dat gebeurde niet. Hun drinkwater raakte op en ze hadden niets te eten. "Mijn vader nam ons op zijn schouders en waadde door het water dat tot zijn borst kwam. We konden terecht in een schuilplaats die twee jaar geleden is gebouwd van klei en een dak van bamboeriet. Toen waren er ook overstromingen. Maar in mijn hele leven heb ik het nog nooit zo hard en lang zien regenen als nu."  

Terug naar huis

In de provincie waar Shanti woont, is vier keer zoveel regen gevallen dan gemiddeld. "Tijdens de regentijd moesten we altijd al pannen en emmers neerzetten als een regenbui langer dan een uur duurde. Ons dak lekte altijd al. Maar nu hield de regen niet meer op. Het water steeg zo snel dat mijn vader geen tijd had om ons vee los te maken en de dieren verdronken. We zijn alles kwijt." Toch blijft Shanti positief. "Ik vertrouw erop dat er meer hulp komt. En ik kan niet wachten tot ik naar huis kan. Ook al hebben mensen in de stad geen last van overstromingen, ik zou daar nooit willen wonen. Ik houd van mijn leven hier, vanwege de rust en de schone lucht."