De zondag in het dorp Tegina begint als een heel gewone. Zijn vader maakt hem om 7.00 uur wakker, ze ontbijten en Ibrahim wandelt naar school voor lessen Engels, rekenen en geschiedenis. Weer thuis, verruilt hij z’n schooluniform voor een djellaba en klimt bij z’n vader op de motor. Rond 14.40 uur komen ze aan bij de koranschool. Net als altijd, lekker op tijd. Zijn vader is hier namelijk een van de leerkrachten. Ibrahim kletst wat met Hussiena en Sunaka op het plein. Het is nog vroeg en dus rustig: slechts negentig van de driehonderd leerlingen zijn al aanwezig.

Bivakmutsen

Ineens stormen er mannen het plein op. Sommigen dragen camouflagekleding, net als soldaten. Ze hebben bivakmutsen op hun hoofd en zwaaien met pistolen en grote messen. “Ze roepen in het Hausa wat we moeten doen, dus ik versta ze. Het is ook mijn taal.” Ibrahim heeft een vermoeden van wat er gebeurt. In februari was iets soortgelijks aan de hand, ongeveer twintig kilometer van school. Ouders en leraren waarschuwen de kinderen sinds die tijd voor kidnappers en verbieden hen met vreemden te praten. In de chaos die ontstaat, verliest Ibrahim zijn vader uit het oog. Die blijkt, net als de andere leerkrachten, opgesloten in een van de klaslokalen. Ondertussen vernielen de kidnappers het kantoor van het school-hoofd, als boodschap dat er met hen niet te sollen valt.

Onbekende bestemming

Alle negentig kinderen worden richting de twintig motoren geduwd die klaarstaan voor de school. Dicht tegen elkaar aangedrukt rijden ze wel twee uur, naar onbekende bestemming. “Ik huil de hele weg, net als de andere kinderen.” Ze komen aan in een verlaten vluchtelingenkamp, ver buiten de stad in de middle of nowhere. In plaats van vluchtelingen, zijn er nu gemaskerde mannen en hier en daar een vrouw. Ibrahim weet niet precies met hoeveel ze zijn. “Ik zie ook nooit hun gezichten. Ze dragen altijd die bivakmutsen. Heel eng.” De ontvoerders zetten de kinderen water en brood voor, maar Ibrahim krijgt geen hap door z’n keel. Hij is te bang. “De eerste nacht is vreselijk. We liggen op de grond en ik val maar niet in slaap. Thuis ben ik een bed met een matras gewend. De ontvoerders verliezen ons geen seconde uit het oog en zijn de hele tijd gewapend.”

De volgende ochtend mogen de kinderen zich wassen, met een paar handen water. "Sommige kidnappers zijn wel aardig tegen ons. En ze vertellen dat de ontvoering een vergissing is.” Of dat waar is of een manier om de kinderen voor de gek te houden: dat weet niemand. “Soms mogen we wat spelen of verzen uit de Koran opzeggen. Maar meestal ben ik aan het bidden dat ze ons loslaten.”

Vrijgelaten

De kinderen worden zo’n drie maanden gevangen gehouden. En al die tijd is zijn bezorgde vader zoveel mogelijk tijd op school in afwachting van nieuws. Elke dag bellen de ontvoerders met het schoolhoofd. Soms wel twee of drie keer. Ze vragen om losgeld en dreigen dat ze de kinderen iets zullen aandoen. Uiteindelijk geven ze de criminelen een ingezameld bedrag. Hoeveel precies blijft geheim. Ze willen andere criminelen niet op een idee brengen. “Eén jongen overleeft de ontvoering niet. Hij wordt ziek, maar krijgt geen medicijnen. Sommige kinderen proberen te ontsnappen, maar ze komen niet ver." Dan... toch nog vrij plotseling, krijgen de kinderen te horen dat ze naar huis mogen. De ontvoerders overhandigen de kinderen aan een voor Ibrahim onbekend persoon. Hij ziet niemand in een uniform, geen politie of soldaat. Op motoren worden ze naar huis gebracht en het weerzien is één groot feest. Alle ouders van de leerlingen van de koranschool en de leerkrachten hebben zich verzameld op een plein, niet ver van de school. Lang duurt het feest niet, want alle kinderen moeten voor medische onderzoeken naar het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis, twee uur verderop. De volgende dag komt Ibrahim’s moeder. Ze woont en werkt in een ander deel van het land. “We zien elkaar niet zo vaak, maar nu was ik zó blij haar te zien.”

Bescherming

De school is gesloten sinds de ontvoering, maar het schoolhoofd probeert alle leerlingen weer in de klas te krijgen. Ibrahim gaat voor geen goud terug. Ook al is er nu een nieuw hek en een poort om de leerlingen te beschermen. In sommige wijken van de stad en in andere dorpen en steden rond Tegina lopen ouders de wacht om kidnappers geen kans te geven. Maar in deze wijk van Tegina gebeurt dat niet. Ibrahim: “Ik wil naar m’n opa die driehonderd kilometer verderop woont, in een grotere stad.” Zijn vader zou graag blijven. “Tot nu toe vond ik het hier fijn om te wonen. Het weer is lekker en ik houd van m’n baan. Maar als mijn zoon wil verhuizen, dan gaan we. Ik verkoop m’n motor en verder hebben we niet veel spullen. We nemen een bus en gaan bij m’n vader in ons grote familiehuis wonen." Ibrahim verheugt zich op een nieuw begin, in een nieuwe omgeving. “Mijn opa houdt schapen en die verkoopt hij voor het Offerfeest. Ik vind het altijd heel leuk om met de lammetjes te spelen. Ze zijn zo schattig en ondeugend.”

In het noorden van Nigeria zijn criminele bendes actief die kinderen ontvoeren voor losgeld. Met dat geld kopen ze wapens, zorgen ze voor hun familie of betalen ze boodschappen en andere dagelijkse dingen. Het lijkt bijna alsof ze het kidnappen hebben afgekeken van de extreem islamitische terreurorganisatie Boko Haram die ook kinderen ontvoerde en ze vaak gebruikte als slaaf of kindsoldaat. Door Boko Haram sloegen bijna 2 miljoen mensen op de vlucht. Sinds de leider afgelopen zomer overleed, lijkt de organisatie uit elkaar te vallen.