Voordat Irere geboren werd, had haar familie een heel ander leven. Haar vader en alle dorpsgenoten gebruikten de natuur om hen heen om te overleven. “We kapten de bomen waar de gorilla’s in leven, om van het hout huizen te bouwen,” vertelt Emmanuel. En samen met zijn vader zette hij vallen om wilde dieren te vangen om te eten of te verkopen. “Die vallen waren bedoeld voor antilopen en ander wild, maar soms verwondden of doodden ze ook gorilla’s”, weet Irere. 

Met de gorilla’s ging het ondertussen steeds slechter. Er waren er steeds minder en ze dreigden uit te sterven. Ineens kreeg de bevolking te horen dat ze niet meer het natuurpark in mochten. “Het was verboden terrein.” De regering wilde de natuur beter beschermen zodat de leefomgeving van de gorilla’s zou verbeteren en er misschien ook meer toeristen zouden komen. “We dachten dat we van de honger zouden omkomen”, vertelt Emmanuel. “We konden het niet geloven.” 

Natuurbescherming

De baas van het park hield toespraken over het belang van de natuur in het park. “En hij gaf ons zaden zodat we mais, aardappelen en cassave konden gaan verbouwen”, herinnert Emmanuel zich. “Maar zo’n verandering kost tijd en we gingen nog steeds regelmatig het park in. Ook al mocht dat niet.” Maar na een paar jaar waren de meeste mensen in het gebied boer geworden en verbouwden ze hun eigen voedsel. Om de dorpsbewoners te blijven helpen zodat ze niet weer het natuurpark in gaan om illegaal hout te kappen of op dieren te jagen, geeft de regering hen tien procent van de inkomsten uit het toerisme. De mensen zelf mogen bepalen wat ze met dit geld doen. 

De nieuwe aanpak voor het natuurpark heeft goed gewerkt. Door het toerisme werden wegen geasfalteerd, de school vernieuwd en er wordt een gezondheidskliniek gebouwd. Emmanuel vond al snel een baan als toeristengids in de dorpen. Hij liet hen eerst zien hoe het leven in het dorp is. Maar zijn liefde voor de natuur groeit elke dag een beetje meer. Een paar jaar later komt zijn droom uit: hij mag ranger worden in het natuurpark.  

Beste ranger

Irere is supertrots op haar vader. “Hij werd een keer als beste ranger uitgekozen en mocht naar Japan. Daarvoor was hij niet eens ooit in onze hoofdstad Kigali geweest.” Emmanuel knikt. Die reis was enorm indrukwekkend voor hem. “In Tokio zag ik gebouwen, lampen en reclameborden die ik nog nooit had gezien. Maar ik was vooral onder de indruk van het eten. Eerst vroeg ik overal om bonen en aardappelen, want dat eten ben ik gewend. En ik kreeg buikpijn van al het andere voedsel. Maar op een gegeven moment wende ik er een beetje aan en nu moedig ik iedereen aan om eten te proeven uit andere landen.” Met de familie gaat het nu beter dan ooit. En hetzelfde geldt voor de gorilla’s. Er komen er steeds meer. En Emmanuel is blij dat hij hieraan kan bijdragen.