Samen met zijn moeder en zusjes vluchtte Dawar (12) acht maanden geleden uit Afghanistan. Nu zit hij al drie maanden vast in een Olympisch hockeystadion in de hoofdstad van Griekenland. Hij mag niet verder reizen. 

Dawar is niet de enige. Duizenden vluchtelingen zitten in dezelfde situatie. De meesten komen ook uit Afghanistan. “Toen we in Athene aankwamen, wisten we niet dat de grenzen voor ons gesloten waren. Eerst dachten we dat het voor een paar dagen zou zijn. Ik weet niet hoe lang we hier nu nog moeten blijven en wat er verder gaat gebeuren. Als kind kan ik dat niet beslissen.”

Vanaf de tribune van het hockeystadion in Athene vertelt hij verder over zijn leven in het stadion. “Onze tent staat in een soort gang, met andere families. Mijn beste vriend Rashan woont in dezelfde gang.” Ze kennen elkaar nu drie maanden. “We zaten in dezelfde bus die ons van het centrum van Athene naar het stadion bracht.”

Dawar vindt het belangrijk en fijn dat het gezellig is, ook al leven ze onder moeilijke omstandigheden. “We maken bijvoorbeeld om beurt onze gang schoon. Ik help ook altijd mee. In andere delen van het stadion doen ze dat niet en is het heel erg vies. Ik houd van onze gang, we maken vaak lol samen. We zijn eigenlijk één grote familie.”

Het is niet altijd overal zo gezellig. “Er was een keer een groot gevecht tussen vluchtelingen, één Afghaan is toen zelfs overleden. In Afghanistan wonen twee verschillende groepen mensen, die andere gebruiken hebben en ook een andere taal spreken. Soms worden mensen uit deze groepen boos op elkaar, ook in het vluchtelingenkamp. Ze vinden elkaars gewoontes niet goed.” Gelukkig gaan de meeste mensen vredig met elkaar om in het stadion.

Voor de veiligheid en controle is er een politiepost. De agenten houden iedereen scherp in de gaten. Niemand mag zomaar naar binnen of naar buiten. De vrijwilligers die eten komen brengen, zijn natuurlijk wel welkom. "Dat wordt ergens anders klaargemaakt, meestal rijst of bonen. In het stadion is geen keuken."

"Mijn lievelingseten is rijst met vis. Maar dan alleen hoe mijn moeder het altijd klaarmaakte in Afghanistan. Soms droom ik ervan om voor eventjes weer thuis te zijn om dat te proeven.”

Twee weken na het interview is Dawar met zijn moeder en zusjes teruggestuurd naar Afghanistan. Naar omstandigheden gaat het goed, maar het is nog steeds niet veilig voor ze in Kabul.

Door: Joukje Krol