Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op 2 maart 2009.

Oma weet nog precies haar allereerste telefoongesprek, meer dan veertig jaar geleden. "Ik was vijfentwintig en ging studeren voor vroedvrouw in Tamale, een stad in het noorden van Ghana. Mijn vader vond het maar niks dat ik van huis wegging en ik moest bellen zodra ik veilig was aangekomen. Daarvoor moest ik naar het postkantoor. Daar stond een telefoon. Er kwam verbinding met de telefoon van het postkantoor in de buurt van mijn ouders en een medewerker moest mijn vader halen. Die kwam een half uur later aan de telefoon. Ik zei niet veel. Alleen dat ik goed was aangekomen. Een duur gesprek. het kostte net zoveel als een brood." 

Mobiele telefoon

Sinds oma in het stadje Ho woont, heeft ze elektriciteit en een vaste telefoonverbinding in huis. Maar oma is niet vaak thuis en als ze in de tuin aan het koken is, hoort ze de telefoon niet rinkelen. Daarom kreeg ze twee jaar geleden een mobieltje van haar schoonzoon, de vader van Edmund. "Een hele verrassing!" Edmund kreeg zijn eerste telefoon toen hij tien was. "Een heel simpele, zonder camera, maar wel een Nokia. Want dat is de enige die ik wil. omdat ik goede cijfers haalde, kreeg ik voor mijn elfde verjaardag na de lang zeuren de oude Nokia 6230i van mijn vader. Nu kan ik eindelijk foto's maken én muziek luisteren. Ik houd van Ghanese muziek en van R&B." 

Behalve muziek luisteren en foto's maken, belt Edmund ook met zijn telefoon. En blijkbaar niet zo weinig ook, want oma vertelt: "Eddy ging met zijn klas op stap. Zijn moeder had hem geld gegeven om mij te kunnen bellen, maar voor Edmund niet genoeg. Hij belde ons om dat te vertellen. Opa heeft toen Edmunds moeder gezegd dat ze meer geld moest geven. We hebben het later aan haar terugbetaald." 

* Er wonen 23 miljoen mensen in Ghana. 
* Ongeveer één op de drie Ghanezen heeft in 2009 een mobiele telefoon (of meerder).