“Mijn vader en broers waren herders en zochten wat te grazen voor ons vee”, vertelt Shukri. “Mijn zussen en ik werkten in de tuin.” Maar al drie regenseizoenen viel er nauwelijks een druppel. Het land was in de afgelopen veertig jaar niet eerder zo droog. “Er groeiden geen gewassen meer en onze dieren stierven omdat er niets te eten was.” Het gezin raakte in geldproblemen en besloot te vluchten, naar een opvangkamp zo’n zestig kilometer verderop, ook in het zuiden van het land waar de droogte het ergst is. “Dat was drie dagen lopen. We konden alleen de spullen meenemen die we zelf konden dragen.” Het was een tocht door gevaarlijk gebied waar een gewelddadige organisatie het voor het zeggen heeft. Daardoor is het moeilijk te zeggen hoeveel kampen en hoeveel vluchtelingen hier precies zijn.

Oorlog in Oekraïne

Wel is bekend dat in het afgelopen half jaar in totaal ruim een half miljoen mensen huis en haard verlieten. Zij wonen, net als Shukri nu, in kleine koepelvormige tenten van takken, zeil en doek. Internationale hulporganisaties zorgen in deze kampen voor voedsel en onderwijs. Maar door de oorlog in Oekraïne waar veel van het geïmporteerde voedsel vandaan komt, dreigen er tekorten en de prijs voor graan is al verdubbeld.

Klimaatverandering

Shukri weet dat klimaatverandering de problemen veroorzaakt. “Somaliërs kappen veel bomen, zonder nieuwe te planten. Dan wordt het steeds warmer en het land verandert in een woestijn. Maar klimaatverandering komt ook door vieze auto’s en fabrieken in de rest van de wereld. Ik vind het heel oneerlijk dat wij de prijs betalen voor iets dat we niet hebben veroorzaakt. Kinderen moeten helpen geld verdienen. Het idee is dat meisjes jong trouwen zodat hun familie een bruidsschat krijgt. Dat moet echt veranderen. Hier in het kamp ga ik gelukkig wel naar school.”  

Door: Joost Bastmeijer. Dit verhaal stond ook in Kidsweek