Al weken oefenen de twee vriendinnen voor het voor het grote concert ‘Symfonie voor Angsthazen en Durfals'. Over een paar dagen komen er zo’n 600 vluchtelingenkinderen mét hun ouders naar het Concertgebouw in Amsterdam. “We hebben verschillende liedjes geleerd en we maken muziek met onze handen op ons lichaam”, legt Malak uit. Heel leuk, vindt ze dat. “Op school in Syrië deden we dat niet.” 

Vrienden

Malak en Lin kennen elkaar al bijna een jaar. Ze woonden hiervoor in hetzelfde opvangcentrum voor vluchtelingen, in Loon op Zand. “Toen we daar weg moesten, zat Lin ook in de bus.  Het azc in Zeewolde was net open en wij waren één van de eerste kinderen hier. We werden buurmeisjes. Leuk!”

Vandaag is de generale repetitie voor publiek. In nette rijen wandelen ze naar de bus die speciaal hiervoor is gekomen. “We gaan elke maandag met zo’n bus naar de sporthal. Daar klimmen we in touwen, net als Tarzan.” En ze spelen basketbal! De ogen van Lin glinsteren als ze het over die sport heeft. 

Hard zingen

De bus stopt dicht bij de sporthal, bij een basisschool. In de aula zit de eerste groep kinderen al te wachten. Malak en Lin kijken alsof ze onder de indruk zijn. “We wisten niet dat we zo voor die kinderen moesten staan. Ik kreeg een beetje…” Malak wijst naar haar maag en trekt een gek gezicht. Bedoelt ze soms dat ze misselijk werd van de zenuwen? Maar Malak lacht alweer. 

Het verhaal, verteld door acteur Erik die de kinderen al kennen uit voorbeeld filmpjes, gaat over een bange prins en een betoverde prinses. In één van de liedjes, over de reuzen, is het tijd voor flink stampen en lekker hard oerkreten roepen. Malak en Lin durven steeds beter en doen alles mee. 

Blij

Lin kijkt de hele tijd blij, ook al is het vandaag ook een dag van afscheid. “Morgen gaan we naar Duitsland. Ik weet niet precies waar naartoe. Dat horen we pas op het laatste moment.” Zelf kan ze dus niet bij de opvoering in Amsterdam zijn. 

Verhuizen

Malak blijft ook niet lang meer in Zeewolde. “Wij krijgen een huis in Haarlem. Samen met de juf heb ik op de kaart gekeken. Ze vertelde dat het dicht bij zee is. Verder weet ik niets, maar alles in Holland is mooi.” Ook Malak laat niet merken dat ze veel heeft meegemaakt. Alleen als ze vertelt dat ze in Syrië zeven dagen moest lopen en toen met de boot moest, kijkt ze serieus. 

Na het optreden huppelt Malak terug naar de bus. Het lijkt wel alsof ze nóg vrolijker is geworden van het zingen en het klappen en stampen. “Ik ben bijna altijd wel vrolijk. Soms niet.” Weer thuis op de slaapkamer van Lin oefenen ze nog wat verder. Vooral het liedje ‘Bang voor muizen’ kennen ze al goed. Zijn de twee eigenlijk zelf ergens bang voor? Lin schudt haar hoofd. “Alleen een beetje voor muizen.” Malak lacht nog steeds, terwijl ze iets verdrietigs vertelt. “Soms ben ik bang om te gaan slapen. Als het zo donker is, buiten.” 

Liedjes oefenen en optreden voor publiek en elkaar, is goed voor je zelfvertrouwen. Vluchtelingenkinderen hebben vaak erge dingen mee gemaakt. VluchtelingenWerk hoopt dat ze deze gebeurtenissen door het muziekproject Eigen-Wijs even kunnen vergeten.