Noor’s gezicht betrekt als hij aan vroeger denkt. “Mijn broer en zusje waren aan het spelen toen ze geraakt werden door rondvliegende kogels van Amerikaanse militairen en de Taliban. Ze overleefden het niet. “We vluchtten naar de hoofdstad. In dit vluchtelingenkamp zijn we veilig, maar het leven is moeilijker,” vertelt Noor terwijl hij door een modderig steegje naar zijn huis loopt. “Mijn vader heeft vaak geen werk en daarom hebben we niet genoeg geld om eten te kopen. Soms eten we maar één keer per dag.”

In het kamp wonen vijfduizend vluchtelingen. In de zelfgebouwde lemen huizen met daken van stukken plastic is het koud in de winter. “We hebben niet genoeg dekens voor iedereen,” vertelt Noor. “Het dak lekt en als het sneeuwt kruipen we ’s nachts dicht tegen elkaar aan, maar het blijft koud!” Om het erf van elk huis staat een hoge muur. Vrouwen moeten binnen die muur blijven. Ze mogen niet gezien worden door vreemden. Op straat dragen veel vrouwen daarom een boerka over hun kleren. Dat is een doek met kijkgaatjes die iemand van top tot teen bedekt.

“Hier in het vluchtelingenkamp zijn wel winkeltjes, maar meestal ga ik alleen naar de bakker voor een paar broden”, vertelt Noor. “Dat is het eten voor de hele dag voor ons allemaal: mijn vader, moeder, vijf broertjes en één zusje. Daarom heb ik altijd honger. Soms als mijn vader een baan heeft, als bouwvakker of schoonmaker, mag ik ook wat groente of een zak rijst halen. Vlees is te duur. Dat kopen we alleen op feestdagen. Van een koeienpoot of een kip, rijst en een paar eieren maakt mijn moeder dan iets heel lekkers!”

Chips en koekjes

In de winkeltjes liggen meer dingen die te duur zijn voor Noor’s familie: blikjes vis, ketchup, flesjes limonade en chips uit het buitenland. In Afghanistan zijn nauwelijks fabrieken die dat soort eten maken. Ook voor machines en medicijnen is Afghanistan afhankelijk van andere landen. “Maar dát komt allemaal wel hier vandaan!” zegt Noor terwijl hij naar een uitstalling van meloenen, appels, tomaten en aubergines wijst. Bij een kraampje met bergen rozijnen en noten staat hij stil. “Bij mijn oude huis stonden amandelbomen. Afghaanse amandelen zijn heel lekker.”

Bruiloft

Noor wijst naar een grote tent. “Dat is mijn school. We krijgen alleen godsdienst. Geen taal of rekenen. Best saai. Maar we krijgen wel soep met brood. Dat neem ik altijd mee naar huis om te delen met mijn broertjes en zusje. Zij gaan niet naar school.” “Hé kijk!” roept Noor, terwijl hij sneller gaat lopen. “Daar koken ze voor een feest!” Hij staat stil bij een man die met een grote lepel in een enorme pan roert. “Dit is het eten voor gasten van een bruiloft. Ik vraag altijd of ik kan helpen. Dan krijg ik zelf ook een bord! Jammer genoeg zijn hier in het kamp niet vaak bruiloften, maar één of twee keer per jaar.

In gebieden waar de Taliban veel macht hebben, moeten meisjes vanaf het moment dat ze ongesteld worden een boerka aan. Volgens de Afghaanse traditie zijn ze dan volwassen en oud genoeg om te trouwen. Op het platteland houden veel Afghanen zich aan tradities die slecht zijn voor kinderen, vooral voor meisjes: kindhuwelijken, uithuwelijken van meisjes aan volwassen mannen en het weggeven van meisjes aan andere families om ruzies op te lossen.

• Door de oorlog zijn veel Afghanen gevlucht.
• Veel kinderen krijgen te weinig of vaak hetzelfde te eten.
• Afghanistan is voor voedsel, medicijnen en machines afhankelijk van het buitenland.

De strijdende partijen in Afghanistan zijn:

• Afghaans regeringsleger en buitenlandse militairen. Ze vechten tegen terroristen en de Taliban.
• Extremistische gewapende groepen (terroristen) zoals Taliban die willen dat Afghanistan streng islamitisch wordt: vrouwen moeten een boerka dragen, mannen moeten een baard laten staan, meisjes mogen niet naar school, televisie en muziek zijn verboden.

• Verschillende bevolkingsgroepen (stammen) die elkaar bedreigen. Als er burgeroorlog komt, kunnen ze gaan vechten.
• Krijgsheren (een soort bendeleiders) met hun priveleger.

Door: Ton Koene