“Ik draag een hoorapparaatje en als je hard praat en mij aankijkt, dan lukt het wel. Maar ik ben onzeker over mijn Nederlands. Daarom vertaalt juf Sandra jouw vragen naar het Papiaments.”

“Na schooltijd laat ik ‘t in een doosje op de kamer van de directeur van de school. Het apparaatje is betaald door school. Ik draag ‘t niet graag. Je moet ’t heel diep je oor in stoppen en dat doet pijn. En als de batterijen op zijn, gaat het ding piepen. Vreselijk!”

“Oh ja? Dat kan ik zelf niet horen. Ik hoor mijn eigen stem niet. Maar
ik kan wel een beetje aanvoelen of ik hard of zacht praat. Dat leer ik
tijdens spraakles op school. Ik oefen het thuis met m’n moeder.”

“Ik ben te vroeg geboren en was de eerste paar jaren veel ziek. De
dokters denken dat ik toen iets heb gekregen waardoor ik slechthorend ben geworden.”

“Ik kan liplezen!”

“Als er veel geluid is, kan ik me moeilijk concentreren.”

“Ik wil graag kinderarts worden om andere kinderen die iets hebben goed te kunnen helpen.”

“Fijn! Hier zijn meer kinderen die slecht horen en praten. Ik ben niet de enige! De juf heeft meer aandacht voor je omdat de klassen kleiner zijn. En ze praat rustig zodat ik haar goed kan volgen.”

“Op school en op de atletiekvereniging wel. Als ik thuis ben, moet ik binnenblijven. Mijn ouders zijn bang dat ik een ongeluk krijg als ik buiten speel, omdat ik de auto’s niet hoor aankomen.”

“Soms. Maar ik trek me er niets van aan. Ik denk dat niet veel mensen weten dat ik slechthorend ben. Ik vertel het niet uit mezelf. Ik let gewoon heel goed op en ik kan goed liplezen. Dan kijk ik naar de mond van degene die praat en weet ik wat die zegt. Soms gok ik een beetje.”

LIEVELINGSETEN:
funchi: een bal van maïsmeel

FAVORIET VAK:
Papiaments. Dan zeg je geen schatje, maar Dushi

FAVORIET TVPROGRAMMA:
Barbie van Disney

IDOOL: atleet
Churandy Martina

HOBBY’S:
atletiek en zwemmen

LIEVELINGSDIER: